Miś

[Mara Senna]

I znowu nie mam bety. Nie zjecie mnie chyba?

Na początku miało to być ćwiczenie. Opisze coś, porozwijam się. Ot, tak. Później od tej rzeczy przeszło na właściciela. Jaki był? Jakie było jego życie? I tak z prostego opisu powstało to coś. Pozornie o zabawce, tak naprawde o złudnych nadziejach i marzeniach, które nigdy sie nie spełnią.




Miś był niebieski. Kiedyś posiadał dwa, piękne, błyszczące, czarne guziki jako oczy. Teraz w jednym oczodole ziała dziura, drugi zaś guzik został obdrapany z błyszczącej emalii i straszył brudno-szarym kolorem. Jedno ucho był nacięte, a ze wszystkich czterech łap wisiały nitki. Miś w niczym nie przypominał tego pluszaka, który dotarł do mnie pewnego listopadowego dnia. Pamiętam, że na początku bałam się go dotknąć. Był taki ładny, nowy i dostojny, że bałam bawić się nim w takie zabawy, w jakie uczestniczyły wszystkie moje pozostałe zabawki. Wiedziałam, że po pierwszym dniu, nawet gdyby zachował wszystkie swoje części ciała, to na pewno straciłby całą swoją niebieskość, wróciłby brudny i zmęczony, wyglądając jak weteran długiej i ciężkiej wojny. Tego samego wieczoru miś powędrował na półkę, w tajemnicy przed tatą, który tak bardzo starał się, by go dla mnie zdobyć. Skazując go na zapomnienie nie czułam wyrzutów sumienia, a jedynie ulgę. Znalazłam go wiele lat później, zakurzonego i okrytego pajęczynami, gdy stał w tym samym miejscu, patrząc na mnie z wyrzutem. Wzięłam go ze sobą, opuszczając dom moich rodziców. Po raz kolejny zgubił się wśród tych wszystkich kartonów, zdjęć, ubrań i rzeczy-bez-których-absolutnie-nie-mogę-przeżyć. W końcu znalazł go mój mąż. Zaniósł go do mnie, wyśmiewając się z mojego sentymentalizmu. Wtedy postanowiłam, że zatrzymam go przy sobie. Zwłaszcza, że wyglądał jak mała kupka nieszczęścia.
Był ze mną, gdy pewnego dnia mój mąż zamknął za sobą cicho drzwi, po to, by już nigdy ich nie otwierać. Był, gdy samotnie znalazłam pierwszą zmarszczkę i pierwszy siwy włos. Znajdował się przy mnie, gdy moja córka patrzyła na mnie z wyrzutem i niemą rozpaczą, a ja czułam się jak mała dziewczynka w wielkim, czarnym lesie, która zgubiła drogę do domu i do niej.
Często w łóżku bałam się, że noc już nigdy się nie skończy, a ja zostanę tutaj sama, skazana na strach. Brałam go wtedy w ramiona i chowałam twarz w jego sztuczne futro. Gdy jego włosy łaskotały mnie w nos i policzek, a łzy szybko w niego wsiąkały, czułam się o wiele lepiej i prawie natychmiast zasypiałam.
Po rodzicach pozostał mi strach do lekarzy i mały piętrowy dom. Po mężu gorycz i jeden karton naszych zdjęć, których nie zabrał. Córka wywoływała we mnie poczucie winy. Patrząc na jej obojętną twarz zastanawiałam się, czy przypadkiem nie za rzadko mówiłam jej, że ją kocham. Miałam również przerażającą świadomość, że obojętnie jak bym chciała nie mogłabym cofnąć czasu, by odwołać tyle niepotrzebnych słów i wykonać kilka gestów, na które zabrakło mi odwagi kilka lat temu.
Bo życie to szklanka, którą można rozbić na tysiąc kawałków jednym nie przemyślanym gestem lub słowem. Spróbuj kiedyś skleić taką szklankę. Nawet jeśli ci to się uda, na szklance zawsze pozostaną rysy.
Siedząc teraz przed lustrem, widzę twarz z rysami lat, których nigdy się nie pozbędę. Tak samo złudnych marzeń, że pewnego dnia otworzę drzwi, a za nimi będzie stała moja córka, w końcu bez maski obojętności. A wszystkie ciche lata rozpłyną się w wszechobecnej miłości.
Podobno nadzieja ma kolor zielony, dla mnie jednak ona zawsze była niebieska.

-----

Nie zalogowało mnie! I nie jestem tam podpisana. Nie moge tego edytować. Czy moderatorzy umieją coś z tym zrobić?

Umieją. Połączone. Aciak

Dziękuje. I przepraszam za kłopot.

[Ata]

Żaden kłopot (;.

Nie zjemy... A mogę chociaż pochłeptać trochę krwi (;?

[Mara Senna]

Aż mi sie wstyd zrobiło jak zobaczyłam ile błędów zrobiłam. Oj, rzeczywiście trzeba by było jakąś bete znaleźć. Jacyś chętni?
Błędy poprawiłam i mam nadzieje że juz więcej ich nie ma. Dzięki ci AtA, za to że chciało ci się je wszytskie wyszukać. I wiesz, obojętnie ile razy mówi się coś takiego jakiemukolwiek autorowi on nigdy nie ma tego dość;)