[Z]List

Ann

Słowo od autorki: Opowiadanie napisałam, kiedy miałam ''doła'', wtedy też wymyśliłam ciąg dalszy tej histori. Następująca seria: [Z]List, Narodziny, Śmierć i Ślub. Jeśli dobrze pójdzie spróbuję też napisać edukację Toma, ale narazie poświęce swój cenny czas dla Merope, która stała się moją ulubioną postacią w książce.
Korekta: AtA
Z dedykacją dla wszystkich Krukonów. Niech moc będzie z wami! ^^'

~*~

Kochany Tomie!

Kiedy zaczniesz czytać ten list, z pewnością będę martwa, ale chyba już Cię to nie obchodzi. Zawsze miałeś swoje zasady i nigdy ich nie łamałeś... Byłeś zbyt pewny siebie i dumny.
Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, co będzie ze mną i Naszym dzieckiem, jeśli Nas opuścisz? Raczej nie, bo jesteś wstrętnym egoistą. Teraz czuję, że odchodzę, odchodzę z tego świata do lepszego. Pewnie nawet nie będziesz po mnie płakał, kiedy zobaczysz napis na nagrobku "Merope Gaunt".
Żałuję pewnych chwil. Żałuję Naszych kłótni i nieporozumień. Żałuję też, że Nasze dziecko zostanie same na tym świecie. Może będzie potężnym czarodziejem i wszyscy będą się go bali? Chciałabym, by moje dziecko było wielkie, osiągnęło coś w życiu.
Wiesz co, Tom? Kiedy mówiłam do Ciebie, bałam się. Ostatnimi czasami zrobiłeś się taki agresywny, zupełnie nie kontrolowałeś swoich emocji. Nie raz mocno mnie uderzyłeś... Pamiętam ten ból. Pamiętam jak płakałam całymi nocami. To było straszne. Tego wieczoru, kiedy pierwszy raz mnie uderzyłeś, dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Coś we mnie kopnęło, to "coś" było Twoim dzieckiem. Wtedy poczułam smutek i jednocześnie rozpacz, bo wiedziałam, że umrę i nic Naszej historii nie zmieni.
Obrażałeś mnie i moją godność. Łudziłeś się, że to nie Twoje. Nazwałeś je bękartem. Tak, dokładnie pamiętam to słowo. Postanowiłam Cię znienawidzić, tak bardzo jak tylko potrafię, lecz nadal kochałam Cię w głębi serca...
Eliksir Miłości przestał działać i odszedłeś. Załamałam się – przestałam o siebie dbać, pracować, zepsułam własną różdżkę. Cała magia, która we mnie była, ulotniła się, jakby nigdy nie istniała. Zapomniałam, że jestem czarownicą...
Moja rodzina nigdy nie była dla mnie rodziną. Zawsze byłam w cieniu. Zawsze mną pomiatano, kierowano jak szmacianą lalką. Ach, gdy byłam mała, nie miałam nawet żadnych zabawek.

Merope Gaunt - Riddle westchnęła. Ból był jak nóż, który wbijał się w jej serce. List, który miała zamiar napisać był trudny, bo pisany przed śmiercią, a przecież śmierć jest trudnym zadaniem. Chciała wyjaśnić pewne sprawy mężowi i maleństwu. Spodziewała się, że urodzi synka. Pięknego i mądrego. Nie mogła tylko przewidzieć, że jej syn będzie też mordercą i ludzie będą się go bać na każdym kroku...

Jutro pojadę do św. Munga i tam będą się mną opiekować, aż do porodu. Pamiętasz, jak mi mówiłeś, że nie możesz się doczekać, kiedy zostaniesz ojcem? Za pięć dni urodzę dziecko! Czyż to nie wspaniale zostać matką? Szkoda tylko, że nie możesz cieszyć się razem ze mną... Byłoby nam razem dobrze... Tak jak przedtem...
Wiesz co, Tom? Chyba nadal Cię kocham, lecz się do tego nie przyznaję. Słyszałam plotki, że podobno ożeniłeś się z jakąś mugolką, Megan. Wtedy moja złość na Ciebie wzrosła jeszcze bardziej, chciałam popełnić samobójstwo. Ale pomyślałam o naszym dziecku. Zresztą, co to za wielka różnica, czy umrę dziś, czy jutro? I tak pójdę do nieba...
Ostatnio zaczęłam się dużo modlić. Nigdy nie wierzyłam w Boga... Ale gdy byłam mała wierzyłam w pewnego aniołka, który nazywał się Jezus. Zawsze rodzina się śmiała z tego. Pamiętam ten straszny śmiech... Tym razem śmiał się tata.
Zawsze mówił:
- Merope, w co Ty wierzysz? Boga nie ma!
Ale ja wierzyłam, że Bóg istnieje i czeka na mnie. Tam w niebie. Chyba tak to mugole nazywają... Niebo!
Słyszałam też, że w niebie mieszkają anioły. Anioły, które pomagają ludziom. Czy ja też spotkam anioły, jeśli pójdę do nieba? Jak wygląda taki anioł?

Merope zanurzyła pióro w kałamarzu i wstała. Podeszła do białej szafki, na której stała pewna stara fotografia. Przedstawiała kobietę w białej szacie, złote skrzydła i uśmiechała się. Był to właśnie anioł. Sama Merope nie pamiętała, skąd miała owe zdjęcie.
Młoda kobieta zamknęła powieki i cały obraz z przeszłości pojawił się przed oczami. Był taki piękny...

Pamiętasz, kiedy pierwszy raz mieliśmy randkę? Pewnie nie. No, cóż. Przypomnę Ci ją.
Była Twoja ulubiona pora roku, czyli lato. Zawsze mówiłeś mi, że uwielbiasz łowić ryby i jeździć nad jezioro. Proponowałeś mi, żebyśmy się kiedyś tam wybrali. Jak na to mówiłeś? To duże jezioro? "Złoty Łabądź". Mówiłeś, że pierwszą rzeczą, jaką nauczył Cię tata, było właśnie łowienie ryb. Uwielbiałeś to robić.
Właśnie nad jeziorem poznaliśmy się lepiej. Opowiadałeś kawały, a ja się śmiałam. Pływaliśmy razem... Poznawaliśmy świat. Zawsze razem.
Nauczyłeś mnie kochać przyrodę. Nauczyłeś mnie jak zapomnieć o kłopotach. Nauczyłeś mnie żyć i za to Ci dziękuję.
Dziękuję Ci za szczęśliwe dni, za szczęście i przede wszystkim za miłość, chociaż była spowodowana eliksirem miłosnym...

Na zawsze Twoja,
Merope Gaunt

KONIEC

Ata

hyh, to ja skomentuję jako pierwsza :P. wyłapałam teraz jeszcze jedno powtórzenie, na początku, chyba się nie obraziłaś, że poprawiłam :P?

ten List bardzo mi sie podoba. większość "spojlerowych" ficków kręci sie wokół śmierci Dumbledore'a -ty zainteresowałaś się inną postacią, któa, nawiasem mówiąc, mnie też zafascynowała. bo ta Merope była naprawdę biedna - najpierw nieszczęśliwe dzieciństwo, potem nieszczęśliwa młość... a potem śmierć przy urodzeniu syna. eh, szkoda mi jej :P...

styl też masz dobry,szybko się czytało ;).

no, to czekam na "Narodziny" i resztę. uprzedzam tylko, że jeśli chodzi o dzieciństwo Voldemorta, to jestem wierną fanką Vil i będę się czepiać ;)...

Atuś

Medea

Gdybym cię tak nie lubiła, byłabym bardziej dosadna. Teraz postaram się być jedynie szczera.

Otóż nie podobało mi się. List mający być opowiadaniem jest wbrew pozorom trudną formą, bo manewry w jego obrębie to już wyższa szkoła jazdy. Niestety ty tej szkoły jeszcze nie ukończyłaś.
Opowiadasz wszystko tak, jakby Tom Senior wraz z miłością stracił pamięć, a Merope musiała mu przypominać o tym, co przeżyli. Poza tym sama Merope zawsze wydawała mi się osobą inteligentną i dojrzałą, tutaj z kolei stylistyka jej wypowiedzi i pewne przemyślenia wskazują na osobę, która dorosłość ma jeszcze przed sobą.
Mam wrażenie, że bardzo chciałaś, by ten ff był klimatyczny. Na chęciach się jednak skończyło, bo nie wyszło ci to zbyt przekonująco. Nie zrobiło mi się żal Merope, nie miałam ochoty zapłakać nad jej losem. Byłam obojętna, tak po prostu.
Wszystko, co ewentualnie możnaby wynieść z tego listu jest na tyle banalne, że nikt już tego nie zauważa. No i ten zbędny patos...
W tekście pojawiły się też zwroty, które nijak nie pasują mi do przedwojennej kobiety, którą Merope była.

Nie zniechęcaj się i pisz dalej. Może jednak na razie poczytaj parę tekstów, które dobrze obrazują emocje, a zauważysz sama, że twojemu fanfictowi wiele brakuje.

Pozdrawiam, Med.

Cornelia Cole

A mnie się podobało. Mimo, że uważam, iż ten kawałek jest za krótki by powiedzieć więcej o stylu, jakiego używasz, to podobało mi się. Jeszcze nie wciągnęło (długość!), ale jest na dobrej ku temu drodze.

Poczekam więc do czasu, kiedy wkleisz kolejną część.

Pozdrawiam i życzę weny,
Nel

Nel to była jednopartówka ;P - Astrea
Właśnie zauważyłam... Szkoda, bo tak fajnie się zapowiadało.
Ale i tak mi się podoba. ;>

Triss

Corn nie bedzie następnej części bo pisze KONIEC.

Średnio mi się podoba to opowiadanie-list, a muszę zaznaczyć, że uwielbiam takie formy pisania. Popieram Med, że to jest niestety wyższa szkoła jazdy i ty jeszcze musisz nad tym popracować. Błędów nie widziałam.
Poczekam na inne opo to zobaczymy twój styl całkowicie.

Nefhenien

Bardzo ładne. Ale niezbyt poruszające. Brakuje tutakj jakieś iskry, która zrobiła by ten tekst bardziej prawdziwszym.

Wszystko zgrabnie, ładnie napisane. Nie zauważyłam żadnych ortów czy powtórzeń. Masz naprawdę przyjemny styl. Jedyne co wpadło mi w oko to:

Michelle

Właściwie nie wiem, co napisać, ale bardzo chcę skomentować ten tekst. Z jednej strony zgadzam się, że jeszcze trochę brakuje Ci do precyzyjnego manipulowania emocjami czytelnika, ale nie mogłam wobec tego tekstu pozostać całkowicie obojętna. Hmm... Nie wiem dlaczego, ale pomysł, że Tom senior był pod wpływem eliksiru miłosnego mnie zaskoczył. Czyżby Merope była aż tak w nim zakochana?
Znalazłam jedną, jedyną literówkę: