Regulus umie się przystosować (drabble)

Semele

Tekst powstał przy okazji jednej z zabaw na lj. Lakoniczne zamówienie: To ja poproszę Regulusa, a jako prompt: oranżeria i Grimmauld Place 12. złożyła Nilc. Wklejam z okazji takiego mojego małego święta. Życzę miłej lektury i wesołych Świąt
Sem

Regulus umie się przystosować

Regulus umie się przystosować.
Chodzi po wielkim, ponurym domu przy Grimmauld Place 12 jak po labiryncie. Zwykle jego życie kręci się wokół kilku pokoi, więc gdy zapuszcza się w gąszcz dalszych korytarzy, czuje się trochę jak odkrywca, choć przecież nie jest już dzieckiem.
Regulus umie się przystosować.
Oswoił wielki, ponury dom przy Grimmauld Place 12. W dalekich pokojach ma ciszę i spokój. Matka i ojciec nigdy tam nie chodzą, mają ważniejsze sprawy na głowie. Nawet skrzata nie spotka – wie, że w razie czego Stworek taktownie usunie mu się z drogi. Portrety są tu mało rozmowne, nie lubią się wtrącać, zresztą Regulus ich nie prowokuje. Przodkowie są z niego dumni.
Regulus umie się przystosować.
Przystaje przy jednym z obrazów i rozmawia chwilę z wujem Arcturusem, który pamięta jeszcze czasy, kiedy obok wielkiego, ponurego domu przy Grimmauld Place 12 stała mała, wymuskana i wypieszczona oranżeria. Malowany staruszek zawsze domaga się tych kilku minut konwersacji, ale nie trzeba mu mówić o ważnych rzeczach, a o problemach to nawet nie wypada. Wystarczy kilka drobnych plotek ze świata magii. I pod żadnym pozorem nie można mu powiedzieć, że jego ukochaną oranżerię zburzono ponad osiemdziesiąt lat temu.
Regulus umie się przystosować.
Zamyka się w małym, brudnym pokoiku bez portretów i nagle uderza pięścią w ścianę. Ściana pozostaje niewzruszona i Regulus odruchowo szuka na niej drobnej plamki zaschniętej krwi pozostałej po tym, jak parę lat temu Syriusz uderzył za mocno. Syriusz nigdy nie umiał się przystosować i dlatego tej nocy zostawił za sobą wielki, ponury dom przy Grimmauld Place 12. Trudno nawet mieć do niego o to pretensje. Że w nocy, że nagle, że bez słowa. Gdyby się wcześniej przyznał, brat i tak nie mógłby mu pomóc, nie poszedłby z nim, może nawet by nie zrozumiał. Regulus drugi raz uderza pięścią w ścianę.
Regulus umie się przystosować.

Ata

Nie wiem, co to za małe święto, ale w każdym razie - wszystkiego najlepszego ;P.

Zawsze mam mieszane odczucia na temat drabbli. Częściej to wygląda już jak przemyślenia, notatki, nie wiem, jak, no, w każdym razie nie jak fanfik - rozumiesz, o co chodzi, prawda? Nie da się w drabblach zarysować akcji cyz cokolwiek.
A jednak, dobrze napisane, drabble mogą mieć w sobie strasznie wielki ładunek emocji. W połączeniu z wiedzą, jaką mamy z kanonu (dzieki czemu nie musi być tutaj zadnego jakiegoś tła czy czegokolwiek) potrafią nieźle poruszyć.

I twój porusza... Kilkadziesiąt, kilkaset wyrazów - i już współczujemy i równocześnie pogardzamy Regulusem, za to, zę musiał się przystosować, i za to, ze wolał się przystosować.

Cudeńko.

Atuś

Karmelia

Cóż, bez wątpienia wygląda to na ledwie zaczątek fanfika, ale zaczątek bardzo ciekawy i wciągający. Szalenie nastrojowy i świetnie ukazujący różnice i wzajemne relacje między braćmi Black.

Aż człowieka boli, że to się tak szybko urywa :)